○ Portret in tekst en beeld
○ Boek, 2017
○ Tentoonstelling, 2017
○ Publicatie NRC Handelsblad

Mijn moeder zei nog is een portret van Remco Outhuijsen, een man die sinds hij met een hoge dwarslaesie door het leven gaat, zijn wereld kleiner en kleiner zag worden. Naar aanleiding van hun ontmoetingen en intense gesprekken is Sistermans in eerste instantie gaan schrijven. In een later stadium is ze ook gaan fotograferen. Het uiteindelijke portret dat ze van Remco maakte is samengebracht in een boekje bestaande uit drie stillevens en drie verhalen. Waar Remco’s leven in de tekst openhartig en direct wordt beschreven, zijn de foto’s indirecte weergaven. Ze tonen de hulpstukken die tot zijn alledaagse realiteit zijn gaan behoren. Tegen een sobere witte achtergrond gefotografeerd, drukken ze in al hun abstractie veel uit over Remco’s leven.

Het project kwam tot stand in het kader van Aanpak Eenzaamheid en is onderdeel van Hier besta ik |Kunstenaars portretteren eenzaamheid. In dit project gingen vijf kunstenaars ieder drie maanden een verbinding aan met een eenzame Amsterdammer. De werken werden getoond bij stichting Artless.

Tekstfragment:

‘In het begin leef je in een gigantische roes, ik dacht: ik ga gewoon weer lopen. Dan bewoog mijn teen en zei ik: “Zie je, zie je”. Of als mijn vinger een halve centimeter bewoog riep ik: “Kijk ik kan mijn vinger weer bewegen,” maar dat waren gewoon spasmen. Ik was ook boos op mezelf op alles en iedereen. Dan kwamen verplegers de kamer binnen en vroeg ik: “Wat komen jullie doen?” “We komen je wassen” en dan riep ik: “Ik dacht het niet!” Je hebt een dwarslaesie, maar je bent ook in een klap al je privacy kwijt’.

‘Het duurde maanden, een jaar voordat ik doorkreeg dat het echt ernstig was en dat ik besefte: dit komt niet meer goed. Het heeft daarna nog een paar jaar geduurd voordat ik over dat besef heen was. Gelukkig heb ik altijd zin gehad in het leven, je moet toch positief blijven anders red je het niet’.