○ Serie portretten, 2013 – heden
○ Publicatie Volkskrant Magazine

Toen Sistermans haar partner een keer fotografeerde tijdens het gapen, zag ze voor het eerst hoe onverhuld en kwetsbaar die onbedwingbare opwelling eigenlijk is. Een laatste restje dierlijkheid, een vorm van oorspronkelijkheid, een van binnen naar buiten keren – dat is wat er tevoorschijn leek te komen. Vanuit die gedachte is ze in 2013 gestart met de portrettenreeks Geeuw.

Schrijver Bernke Klein Zandvoort raakte op haar beurt geprikkeld door Sistermans’ foto’s en werkt nu aan een essay.

Een fragment:

In de Europese Middeleeuwen was de gaap lange tijd taboe omdat onze geest dan gemakkelijk zou kunnen ontsnappen. Vandaag denken sommige wetenschappers dat we gapen om onze hersenen te koelen. Anderen zeggen dat het eigenlijk een epileptisch fenomeen is, of een sociale regelaar om iedereen min of meer op hetzelfde tijdstip naar bed te krijgen, en ook wordt er beweerd dat we er onbewust erotische signalen mee afgegeven. Wat vaststaat is dat we het allemaal zo’n tien tot vijftien keer per dag doen, dat we elkaar en onze honden ermee aansteken, en dat zelfs foetussen gapen. Voor de rest blijft de gaap iets geheimzinnigs. Het enige wat we kunnen doen is het ondergaan, en er naar kijken. Maar waar kijken we dan naar?